Θέλω να μείνω σ’ ένα σπίτι,
απέναντι απ’ το δικό μου,
να βλέπω το παράθυρό μου
και να φαντάζομαι το μέσα.

Τα ρούχα μου τα απλωμένα,
σαν να `ναι άλλου φορεσιές
κι απ’ τις κουρτίνες τις κλειστές,
να βγαίνουν χέρια θυμωμένα.

Στάσου μακριά, πολύ μακριά,
να υποθέτω τη ματιά.

Φώτα αναμμένα, μέρα - νύχτα,
ποτέ δεν έπιασε σκοτάδι
και το κορμί, μαύρο σημάδι,
γύρω τα κάγκελα σαν δίχτια.

Γλάστρες πολλές, χωρίς λουλούδια,
σαν παιχνιδάκι ξεχασμένο,
απ’ την κεραία περιμένω
για να κατέβουν τα αγγελούδια.

Στάσου μακριά, πολύ μακριά,
να υποθέτω τη ματιά.