Όταν σε γνώρισα, ευθύς απόρησα
που οι ομορφιές ήταν σ’ εσένα όλες δοσμένες
και συλλογίστηκα κάπως και βιαστικά,
πως θα `χεις κι άλλες χάρες, μέσα σου κρυμμένες.

Μα όταν σ’ έσφιξα τρελά στην αγκαλιά μου,
πρώτη φορά κι ήσουν ψυχρά,
ίσως μπορείς, αναπολώντας τα φιλιά μου,
να θυμηθείς τι σου `πα ευθύς.

Τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφου δεν μ’ ένιωσες απ’ την αρχή,
τί να την κάνω τη συντροφιά σου
που η σκέψη σου είναι κούφια και ρηχή,
μπρος στον καθρέφτη, όσο θες ακόμα, φτιάσου,
πάλι αδιάφορη θα μου `ναι η ζωγραφιά σου,
τί να την κάνω την ομορφιά σου
αφού δεν έχεις μέσα σου ψυχή.

Κι ενώ χωρίσαμε κι αναγνωρίσαμε
πως από λάθος της μας έσμιξεν η μοίρα,
τώρα, με γράμματα και ψευτοκλάματα
λες να ξανάρθεις και θ’ αλλάξεις χαρακτήρα.

Όχι, δε θέλω, μόνο παίζω με μια κούκλα,
θα βρεις πολλούς, αχ, τους τρελούς
να κρεμαστούν απ’ των μαλλιών σου κάθε μπούκλα,
πώς να σ’ το πω, δε σ’ αγαπώ.

Τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφου δεν μ’ ένιωσες απ’ την αρχή,
τί να την κάνω τη συντροφιά σου
που η σκέψη σου είναι κούφια και ρηχή,
μπρος στον καθρέφτη, όσο θες ακόμα, φτιάσου,
πάλι αδιάφορη θα μου είναι η ζωγραφιά σου,
τί να την κάνω την ομορφιά σου
αφού δεν έχεις μέσα σου ψυχή.