Μιαν Τζιερκατζήν ημέραν που ήτανε σκολιά
άλλαξεν ο Μανώλης να πα’ στην εκκλησσιάν,
Εσούστην τζιαι λυ(γ)ίστην τ’ ωραίον του κορμίν,
που είσσιεν ο Μανώλης τζι’ αγγελικήν μορφήν,
αγγέλου θεωρίαν τζι’ αγγέλου την λαλιάν,
που είσσιεν ο Μανώλης τζι’ αγγέλου ομορκιάν.
Έπκιασεν τ΄άρματά του τζιαι πα’ στην αγοράν
τζι’ έβκαλεν τ’ άρματά του τζι’ εγύρεψεν καυκάν.
Τον βρίσκ’ έναν Τουρκάτζιν, πούχαν φιλίαν πριν,
φιλίαν του Ιούδα που είσσιεν το Τουρτζίν.
Του λέει, βρε Μανώλη πάμεν απού ετζιεί,
λουκάνταν του Μιχάλη πώσσιει καλήν ρατζιήν;
Σσιερκές, σσιερκές επκιάσαν τζι’ εις του Μιχάλη παν·
φωνάζει το Τουρκάτζιν, Μιχάλη φέρε τα,
ρατζιήν μεσ’ τα ποτίρκα γύρε τζιαι γέμωσ’ τα.
Ετζιεί που εκαθούνταν ·εν ήταν μόνοι τους
παρά `σσιεν τρεις σσιλιάες Τούρκους τζι’ ούλον το σόϊν τους.
Ετζιεί που εκαθούνταν μιαν ύβριν είπαν του,
ύβριν για την πατρίδαν, τζιαι για την κάλην του.
Λαλεί του βρε, μουρτάρη, παρά να με γελούν,
κάλλιον να σε σκοτώσω για να με επαινούν.
Σκοτώννει το Τουρκάτζιν τζιαι άλλους έντεκα
τζιαι τρεις μουλαζιμάες τζιαι τον Εκμέκ Ππασσιάν.
Φεύκει να μεν τον πκιάσουν τζιαι πάει στα βουνά
τζιαι βρίσκει μια βρυσούλαν, ωραίαν τζιαι γλυτζιάν.
Εκούμπησεν να πνάσει τζι’ εποτζιοιμήθηκεν
τζιαι πως τον κατατρέχαν ·εν εθθυμήθηκεν.
Τσακκώννουν τον οι Τούρτζιοι απάνω στο βουνόν,
αυτ’ ήταν· τρεις σσιλιάες τζι’ ετζιείνος μανιχός.
Από μακρά αρκίσαν τζιαι τουφεκκίζαν τον
κατόπιν τον επκιάσαν τζι’ εφο(β)ερίζαν τον.
Η μάνα του Μανώλη όταν το άκουσεν,
λύπην πολλήν επήρεν τζι’ ελυποθύμησεν.
- Τζιαι κρίμα σε Μανώλη, κρίμα στο μπόϊ σου
εντρόπκιασες μ’ εμέναν τζι’ ούλον το σόϊν σου.
Μανά ·εν ήταν ένας, μανά ·εν ήταν δκυό,
πάρα `τουν τρεις σσιλιάες, πλακώσαν το βουνόν.
Τ’ άρματά σου, Μανώλη, εν πέρνουσιν φωδκιάν,
καμπάνες να τα κάμω μεσ’ την Αγιάν Σοφκιάν.
Τ΄'αρματά σου, Μανώλη, τζιαι το ττουφέτζι σου
να πα’ να τα κρεμμάσω στο φιλαέττι σου.
Στα σσίλια οκτακόσσια πεντήκοντα οκτώ,
Μανώλης εσκοτώθην, εικοσιδκυό ετών.