Εγώ θα σου φωνάζω και λέγεμε τρελό
που γράφει στη ζωή του παραμύθια,
εγώ θα τραγουδάω, τσιγγάνος σε σταθμό,
που παίζει με ταμπούρλο την αλήθεια.

Το γέλιο μου χαρίζω στ’ αδέσποτα σκυλιά,
στα πάρκα, σε πλατείες και ταβέρνες,
μοιράζω την ζωή μου σαν τη σταλαγματιά,
μα δε γιομίζουν εύκολα οι στέρνες.

Γυρνούσα μες στους δρόμους και σου `λεγα να `ρθεις,
να `ρχόσουνα λιγάκι πιο κοντά μου,
να μου `δινες το χέρι που πρόδωσαν αυτοί,
να το `βαζα σφραγίδα στην καρδιά μου.

Το γέλιο μου χαρίζω στ’ αδέσποτα σκυλιά,
στα πάρκα, σε πλατείες και ταβέρνες,
μοιράζω την ζωή μου σαν τη σταλαγματιά,
μα δε γιομίζουν εύκολα οι στέρνες.

Εγώ θα σου φωνάζω και θα σ’ ακολουθώ
βαθιά στο πλήθος και στις συγκεντρώσεις,
την ώρα που σε φτύνουν και σε ποδοπατούν
και σου ζητάνε δόξα να τους δώσεις.

{Το γέλιο μου χαρίζω στ’ αδέσποτα σκυλιά,
στα πάρκα, σε πλατείες και ταβέρνες,
μοιράζω την ζωή μου σαν τη σταλαγματιά,
μα δε γιομίζουν εύκολα οι στέρνες.}