Μοναχογιός ανέδιασε στα όρη κυνηγάρης
και λάβωσε μια πέρδικα στο Τσουρλιστό Χαράκι.
Στη χέρα του τηνε βαστά και τηνε καμαρώνει
κι εκείνη ως αναντράνισε παίρνει φωνή και λέει:
- «Άφησε τσι φτερούγες μου λίγο να ξαλαφρώσω,
να τεντωθούν τα μέλη μου, πέντε να κάμω ζάλα,
να καμαρώσω τα σπαρτά, τα δέντρη και τα ρυάκια,
να πα να ιδώ τσι τόπους μου, να τσ’ αποχαιρετίξω.
Και να σφαλίσω τη φωλιά, γεράκια μην τη δούνε,
να πω στο νοικοκύρη τζη να μη στενοχωράται,
να πω στα περδικόπουλα να μη με περιμένουν
και τε μαζί σου πάρε με κι ό,τι κι αν θες με κάμε».
Παίρνουν το νιο τα κλάματα και χάμε την αφήνει
και το τουφέκι το `σπασε.