Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
σ’ αυτο το κόσμο που μόνος μου ζω
δεν υπάρχουν κανόνες
μα μόνο εξαιρέσεις.

Η μέρα κυλάει, για να `ρθει η επόμενη
να φέρει σκέψεις με άλλο αέρα.
και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει.

Στην αγκαλιά μου έλα,
είναι καλύτερη απ'της πόλης
η δική μου η τρέλλα.
μα πρόσεξε, μη μείνεις εκεί.

Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
σ’ αυτο το κόσμο που μόνος μου ζω
δεν υπάρχουν κανόνες
μα μόνο εξαιρέσεις.

Και ψάχνεις για κάτι
σ'ενα φιλί , σε μια ματιά,
σ'ενα χαμόγελο
σ'ενα άδειο κρεβάτι
κι ας ξέρεις τίποτα δε θα `ναι εκεί.

Μα η αγάπη είν’ εδώ
χτυπάει την πόρτα μας
κι εμείς σαν μια γροθιά τ'ονειρό της
κι αυτή μας δείχνει τ’ άσχημο προσωπό της.

Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
σ’ αυτο το κόσμο που μόνος μου ζω
δεν υπάρχουν κανόνες
μα μόνο εξαιρέσεις.

Άδειο το βλέμμα,
ο πόνος μέσα στο μυαλό
μεσα στο σώμα και στο αίμα,
να μη το δείξεις, να μη μου το πεις.

Το ξέρεις μ’ αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
σ’ αυτο το κόσμο που μόνος μου ζω
δεν υπάρχουν κανόνες
μα μόνο εξαιρέσεις.