Στις άκρες του μυαλού σου βάδισα, τα όρια της ψυχής μου άνοιξα,
τις λογικές τις σκέψεις σου, αγάπησα και κράτησα,
έγκλειστες σε μεγάλο μυστικό, που κήπους ομορφαίνει
ζωές τις συνεπαίρνει.

Μες στην ψυχή μας να φυσά λυτρωτικό αεράκι
να σβήνει τον εγωισμό, να φέρνει την αγάπη.
Ένα αεράκι να φυσά, να φέρνει τη συμπόνια,
ο άνθρωπος τον άνθρωπο γυρεύει χίλια χρόνια.

Στης λογικής τα βάθη γλίστρησα, άκαμπτα δεδομένα λύγισα,
τα μέσα μου συμπόνεσα, τον πόνο παρηγόρησα.
Και όλα τα γιάτρεψες εσύ, κι έφερες αρμονία,
του αιγαίου νηνεμία.