Έχεις δικό σου κελί σε μια ωραία ζωή.
Κι ένα κορμί που γεννά ανησυχία.
Πώς να χωρέσει η φωνή σε μια σελίδα λευκή?
Πώς να ουρλιάξει η ψυχή σε ήχων αρχεία, χωρίς αναρχία?
Κι είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει.
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει.
Έχεις μια εικόνα μικρή που της μιλάς το πρωϊ
Με μία αιρετική, σύγχρονη αγία.
Κι αναρωτιέσαι...
Πώς να παγώσεις μια στιγμή αφου ο κόσμος και η γή
Αποκοιμήθηκαν σε μία αναλογία
Που μοιάζει γελοία.
Κι είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει.
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει.
Ποιος έφτιαξε ουρανό από χαρτί, φωτιά να πάρει?
Ποιος τις γραμμές του τραίνου τις κάνει στιγμή
Εμάς να προσπερνά...
Μείνε γιαπόψε εδώ, ως το πρωϊ
Μέχρι τι μέρα.
Με χρώματα της αυγής θα βάψω κι αυτή
Τη Δευτέρα.
Κι είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει.
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει.