Μια χαραυγή ξεκίνησα
κι οδεύω για τη Δύση
χωρίς εμένα ούτε ζει
ούτε καρπίζει η φύση.

Άγουρος απαρνήθηκα
τσ’ Ανατολής τα μέρη
να κάνω το πεθύμιο μου
το δίκιο μεσημέρι.

Αυτές τις δύσκολες στιγμές
οπλίζω το θυμό μου
να πάω κόντρα του καιρού
να ζήσω τ'όνειρό μου.

Μιαν Άνοιξη μια ροδαυγή
η νιότη θα κινήσει
το φόβο και τη σκοτεινιά
με φως θα πυρπολήσει.

Δρυμής αέρας καρτερεί
στα στήθια των ανθρώπω(ν)
να ξεπατώσει σίριζα
τ’ άδικο τόπο ως τόπο.

Σφίξε γροθιά το χέρι σου
και την οργή σου δώσ’ μου
ν'αλλάξω και το νόημα
και τη μορφή του κόσμου.