Πάντα δραπέτης απ’ το όνειρο
είπες ποτέ δεν ήταν τυχερό
θηλειά που σφίγγει το σεντόνι σου
γυρνάς πλευρό να κοιμηθείς.

Οι μαύροι κύκλοι και τα μάτια σου
μέσα τους βλέπω τα κομμάτια σου
και τις χαρές που δε συνάντησες
δεν θέλεις πια να θυμηθείς, δε θέλεις πια να θυμηθείς.

Και πονάς, δε μιλάς,
σαν μοιραίος συνεργός
και σκιές κυνηγάς
κι είναι ο θάνατος αργός, κι είναι ο θάνατος αργός.

Πολλοί αλέκτορες λαλήσανε
πλήθος προφήτες που μιλήσανε
όμως τον πόνο δεν λιγόστεψε
ούτε σταμάτησε κανείς.

Στη φλέβα έστειλες το δάκρυ σου
το μίσος που έγινε η αγάπη σου
μάταια τραγούδησες τον έρωτα
γιατί δε σ’ άκουσε κανείς, γιατί δε σ’ άκουσε κανείς.

Και πονάς, δε μιλάς,
σαν μοιραίος συνεργός
και σκιές κυνηγάς
κι είναι ο θάνατος αργός, κι είναι ο θάνατος αργός.