Όταν περάσεις άνοιξη, και τους χυμούς ταράξεις,
της γης, κι οι κάμποι ανθίσουνε στο φως και στη γαλήνη
μην έρθεις πάλι στην φτωχή καρδιά μου και προστάξεις
για να σου δώσει τον ανθό που σου χρωστάει κι εκείνη.

Ξέρω που θα μεθάει η ζωή και τούτο τον Απρίλη
πλάσμα κανένα την τρελή χαρά του δε θα κρύψει.
Μα μη ζητήσεις της βαριάς καρδιάς μου να σου στείλει
το τραγουδάκι που `θελες και της το πήρε η θλίψη.

Ξέρω τι λόγια στη ψυχή μιλάς και των αψύχων
κρυφοί καημοί, κρυφοί παλμοί φύλλο κι ανθός θα γένουν.
Θα λουλουδίζουν οι πληγές σακατεμένων τοίχων
θα ζούνε τα χαλάσματα κι οι πέτρες θ ́ ανασαίνουν.

Ξέρω που θα μεθάει η ζωή και τούτο τον Απρίλη
πλάσμα κανένα την τρελή χαρά του δε θα κρύψει.
Μα μη ζητήσεις της βαριάς καρδιάς μου να σου στείλει
το τραγουδάκι που `θελες και της το πήρε η θλίψη.