Ήταν παιδί, ήταν αστέρι και βοριάς
ήταν φωτιά, ήταν ευχή της Παναγιάς
και το κρατούσα μες στα χέρια μου σφιχτά
μα μου το πήρε κάποιο τρένο στις εφτά.

Σταμάτα τραίνο μην προχωράς,
εγώ πεθαίνω κι εσύ σφυράς.
Σταμάτα τραίνο για μια στιγμή
γιατί με πνίγουν οι λυγμοί.

Από τα χείλη του ξεκίναγε η ζωή
κι από τα μάτια του ο ήλιος το πρωί.
Ήταν μεγάλος και πλατύς σαν ουρανός
Κι όμως τον σκέπαζε του τρένου ο καπνός.

Σταμάτα τραίνο μην προχωράς,
εγώ πεθαίνω κι εσύ σφυράς.
Σταμάτα τραίνο για μια στιγμή
γιατί με πνίγουν οι λυγμοί.