Κάθε μέρα που περνάει
ξυραφιά με διαπερνάει η κατάθλιψη.
Σ’ άδειους δρόμους που `χω μπλέξει
γκράφιτι παντού η λέξη εγκατάλειψη.
Τα έργα της φυγής σου σ’ επανάληψη
που είσαι, μια συγγνώμη, να μου πεις.

Τηλεφώνησέ μου, μην αργείς
ότι αληθινό σου κι αν μου πεις
σαν το ρούχο σε γυμνό κορμί, θα πιάσει τόπο.
Τηλεφώνησέ μου, βρες καιρό
δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ
στο δωμάτιό μου, η σιωπή σου κάνει κρότο.

Κάθε μέρα που περνάει
σαν εχθρός μου με νικάει, απελπίζομαι.
Ήρθε κι άλλη μια Δευτέρα
και σαν φύλλο στον αέρα στροβιλίζομαι.
Σαν λίμνη, που την καίνε, εξατμίζομαι
που είσαι να σωθώ απ’ όλα αυτά.

Τηλεφώνησέ μου, μην αργείς
ότι αληθινό σου κι αν μου πεις
σαν το ρούχο σε γυμνό κορμί, θα πιάσει τόπο.
Τηλεφώνησέ μου, βρες καιρό
δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ
στο δωμάτιό μου, η σιωπή σου κάνει κρότο.