Ξέρω πως δε θέλεις να μ’ ακούς
πάντα στο θυμό σου υπακούς.
Μα εγώ θα σου μιλήσω
τη πληγή θα τραγουδήσω
κι θα ελπίζω να τ’ ακούσεις στους σταθμούς.

Πόσα χρόνια πάνε θα σκεφτείς
τι μπορεί να πούμε πια εμείς.
Μα εγώ σε νιώθω ακόμα
όπως πριν δικό μου σώμα
και στα χείλη μου κατάθεση ζωής.

Νύχτες που σκοτώνουν σαν κι αυτή
φτάνουν στο ταβάνι τα γιατί.
Και η έννοια που να είσαι
να μισήσει προσποιείσαι
τη φοράς το κρύο φτάνει ως την ψυχή.

Η ζωή χαλάζι κι είμαι εκεί
έξω από κάθε λογική.
Αν ο ένας εαυτός σου
μ’ αγκαλιάζει στ’ όνειρο σου
τότε ο άλλος πως μπορεί και με μισεί.

Ξέρω πως δε θέλεις να μ’ ακούς
πάντα στο θυμό σου υπακούς.
Μα εγώ θα σου μιλήσω
στους σταθμούς θα τραγουδήσω
κάτι στίχους που θα νιώσεις σαν γνωστούς.