Κάποια βραδιά σε ντύναμε
στα σύνορα στρατιώτη
κι αμίλητος σηκώθηκες
ν’ αφήσεις τη γιορτή.
Λυγάει το συρματόπλεγμα
κι ανοίγει με την πρώτη
βαθιά γραμμή στο χέρι σου
αγιάτρευτη πληγή.

Ούτε στιγμή δεν ξέχασες
πως έχεις να προφτάσεις
κάποιο καράβι μοναχό
του πρώτου γυρισμού.
Όσες γιορτές κι αν έζησες
ποτέ δε θα ξεχάσεις
το πιο πικρό το κέρασμα
είναι του χωρισμού.

Οι ώρες που περάσανε
κι εκείνες που θα `ρθουνε
κρύβουνε τόση μοναξιά
κι αβάσταχτη σιωπή.
Όλοι ζητάνε μια αγκαλιά
μέσα της να χαθούνε
μα εσύ στη μέση άφησες
ακόμα μια γιορτή.