Μια χιλιοειπωμένη ευχή
στο συρτάρι,
και ένα κουρασμένο `γιατί'
κάποιο βράδυ,
ζωντανεψαν στο νου σου χαμένες πατρίδες
λες και είχαν να λύσουν παλιές τους παρτίδες.

Φταίει μάλλον η αγάπη που αργεί
στη φωτιά της να λιώσει το χιόνι
και έχει γίνει η ψυχή σου παιδί
που τα’ αφήσαν γυμνό και κρυώνει.

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά
ανατέλει στους κάμπους η μέρα.
Μην ταράζεσαι με τα μικρά
και ανοίξου στα πέλαγα πέρα
και ανοίξου στα πέλαγα πέρα
ανοίξου στα πέλαγα πέρα.

Σε φοβίζει ο κόσμος που λες
πως αλλάζει
και όλο αναζητάς αφορμές
να βραδιάζει.

Φταίει ίσως η αγάπη που αργεί
με το φως της να φέρει τη μέρα
και έχει γίνει η ψυχή σου πουλί
που το βρήκε μια αδέσποτη σφαίρα.

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά
ανατέλει στους κάμπους η μέρα.
Μην ταράζεσαι με τα μικρά
και ανοίξου στα πέλαγα πέρα.

Και ανοίξου στα πέλαγα πέρα
ανοίξου στα πέλαγα πέρα...