Μάνα μου στα ταξίδια μου με τα πανιά σου πλέω,
κι ό,τι φουρτούνα και να `ρθει το όνομά σου λέω.

Γαλήνη πάντα η σκέψη σου, φως σ’ όλα τα σκοτάδια,
και μόνιμη συντρόφισσα τα πιο χαμένα βράδια.

Μετρώ τσι πόνους που `ρθανε, ισάριθμοι και σένα,
γιατί λογάται αδέρφι σου ό,τι σταυρώνει εμένα.

Ποιο δάκρυ δεν επρόβαλε και πριν στο χώμα πέσει,
στα στήθη σου δίχως να θες θα `ρθει να πάρει θέση.

Τόπο δεν έχει να σταθεί, ούτε αρμηνεύει λέξη,
κακό που εγίνηκε αφορμή τ’ αμάτι σου να τρέξει.

Ίντα τραγούδι να σου πω, ό,τι κι αν πιάσω λίγο,
μάνα ίντα νιώθω να σου πω, πριχού απ’ τον κόσμο φύγω.