Ένα καράβι, δίχως γυρισμό
δε θα προλάβει να `ρθει στο γιαλό.
Νύχτες περνάει σ’ άλλους ουρανούς
κι άστρα πετάει στη στεριά ο νους.

Πάνω στην κουπαστή, αννέμιζε η κλωστή
το νήμα της αρχής, στην ούγια της ζωής.
Πάνω στην κουπαστή, στα χέρια θα πιαστεί
το σώμα κι η ντροπή, στο στόμα η σιωπή.

Σ'ένα καράβι φόρτωσαν ασκούς
στ’ αυτιά το χάδι, ψέματα ν’ ακούς.
Μέσα στ’ αμπάρια, κάλπικα φλουριά
και παλληκάρια, μάνες και παιδιά!

Πάνω στην κουπαστή, αννέμιζε η κλωστή
το νήμα της αρχής, στην ούγια της ζωής.
Πάνω στην κουπαστή, στα χέρια θα πιαστεί
το σώμα κι η ντροπή, στο στόμα η σιωπή.

Ένα καράβι, δίχως ναυαγό
χάθηκε πάλι μέσα στο βυθό.
Το κύμα βγάζει, άγριο όταν βγει,
κορμί που μοιάζει, λάφυρο στη γη.

Πάνω στην κουπαστή, αννέμιζε η κλωστή
το νήμα της αρχής, στην ούγια της ζωής.
Πάνω στην κουπαστή, στα χέρια θα πιαστεί
το σώμα κι η ντροπή, στο στόμα η σιωπή.