Είσαι του Αυγούστου η βουτιά στο νερό αλλά
κάπου σε μια άγρια θάλασσα πλέει
το πιο μικρό από εκείνα τα βότσαλα
που ένα παιδί έχει χάσει και κλαίει.

Έτσι χάνεσαι και δεν πιάνεσαι…

Σ’ ένα δωμάτιο κλειστό η εικόνα σου
είναι σκιά που χαϊδεύει τον τοίχο.
Μα όταν θα μπεί λίγο φως απ’ τις γρίλιες
το σκάς και όλο κρύβεσαι σ'ένα μου στίχο.

Έτσι χάνεσαι και δεν πιάνεσαι…

Ένας συχνός επισκέπτης στον ύπνο μου
που περιγράφει μια αλλιώτικη χώρα
κι όλο μου λέει έλα σήκω να πάμε εκεί
μας περιμένουν και πέρασε η ώρα.

Μα, τη μέρα χάνεσαι και δεν πιάνεσαι…

Έτσι χάνεσαι και δεν πιάνεσαι…
και δεν πιάνεσαι…
και δεν πιάνεσαι…