Είναι οι σκέψεις μου θολές ανάσες σε ένα τζάμι
και δε σ’ αφήνουνε να δεις τι φταίει και πού φτάνει.

Γεια σου ψυχή μου άτακτη
ποτέ δε θα σε μάθω.
Μέσα στο χάος που βουτάς
κι αφήνεσαι στον πάτο.
Γεια σου ψυχή παράξενη
ποτέ δε θα στεριώσεις.
Τα όνειρα κι αν χάνονται
συ δε θα με προδώσεις.

Είναι οι σκέψεις μου θολές, παρηγοριά δε στάζουν.
Λύτρωση, απάντηση καμιά. Στα ίσα με κοιτάζουν.