Τρεις παρά πέντε μπαίνω σπίτι από το δρόμο
βρίσκω κουρτίνες και παράθυρα κλειστά
στέκεις μπροστά στο καναπέ σου αλλαγμένη
δίνεις παράσταση ηρωίδα ξεχασμένη
σε μια παράξενη ιστορία απ’ τα παλιά.

Μέσα στα μάτια σου αντικρίζω χίλιους ρόλους
γυναίκα πόρνη κι ίσως κάποτε μαμά
έχεις καρφώσει στο μυαλό σου χίλιους φόβους
που σου χαράξαν τατουάζ στα σωθικά.

Που να’ σαι τώρα πια, που να'σαι τώρα πια
πήραν τα χρόνια μας φωτιά, που να’ σαι τώρα πια.

Τρεις παρά πέντε κι η βροχή δε σταματάει
πέφτουν τα αστέρια στο ξέφωτο μπροστά
το παραμύθι έχει δράκο και πονάει
η παράσταση ποτέ δεν ξεκινάει
κι είναι στον πάγκο αφημένα τα κλειδιά.