Κλείνω τις βαριές κουρτίνες
θέλω μόνη μου να μείνω.
Πάνε τώρα τόσοι μήνες
που και τον θυμό μου πνίγω.
Δε θα σου ξαναμιλήσω
το τηλέφωνο σου σβήνω.

Μα θα σου πω μόνο κάτι
δεν σου χρωστάω ούτε συγγνώμη, ούτε αγάπη.

Δεν είμαι πια όπως παλιά ο άνθρωπος σου
μέχρι και σένα νίκησε ο εγωισμός σου.
Δεν περισσεύει ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ
μονάχα κάτι πράγματα σου σε μια άκρη.
Ούτε γιατί, ούτε μπορεί δε σου χρωστάω
κι ας τρελαίνομαι, ακόμα κι ας πονάω.

Κλείνω τις βαριές κουρτίνες
κάτι μέσα μου αλλάζει.
Πάνε τώρα τόσοι μήνες,
που μονάχα σκοτεινιάζει.
Στον καθρέφτη μου κοιτάω,
βλέπω κάποια που μου μοιάζει.

Μα θα σου πω μόνο κάτι
δεν σου χρωστάω ούτε συγγνώμη, ούτε αγάπη.

Δεν είμαι πια όπως παλιά ο άνθρωπος σου
μέχρι και σένα νίκησε ο εγωισμός σου.
Δεν περισσεύει ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ
μονάχα κάτι πράγματα σου σε μια άκρη.
Ούτε γιατί, ούτε μπορεί δε σου χρωστάω
κι ας τρελαίνομαι, ακόμα κι ας πονάω.

Ακόμα κι ας πονάω.