Κάθεται το παιδί στην άκρη
κι έχει παρέα του το δάκρυ.
Μονό όταν πίνει κι αργοσβήνει
γιατί θυμάται πάντα εκείνη,
εκείνη που του πήρε την καρδιά.

Τη νιώθει να χαμογελά
σ’ άλλη αγκαλιά κρυμμένη
και τη φτωχή του την καρδιά
ερείπιο και προδομένη
να χάνεται, να λιώνει για χατίρι της
σαν βλέπει άδειο δίπλα το ποτήρι της.

Πέρασε μια βραδιά ακόμα
και το πικρό του πια το στόμα
μόνο μια λέξη ψιθυρίζει
το όνομα της και γυρίζει
ο νους του στο χαμένο παρελθόν.

Τη νιώθει να χαμογελά
σ’ άλλη αγκαλιά κρυμμένη
και τη φτωχή του την καρδιά
ερείπιο και προδομένη
να χάνεται, να λιώνει για χατίρι της
σαν βλέπει άδειο δίπλα το ποτήρι της.