Μέρες με παίρνουνε και με πηγαίνουνε
σε δρόμους έρημους να περπατώ,
μέρες με κλείνουνε, με φυλακίζουνε,
δίχως παράθυρο, ήλιο να δω.

Νύχτες παιδεύομαι και ονειρεύομαι
πως γίνομαι πουλί κι όλο πετώ,
νύχτες σταυρώνομαι κι ελευθερώνομαι,
ψυχή ανάλαφρη, στον ουρανό.

Θαλασσινά πουλιά, μαζί σας πάρτε με,
να γίνει τ’ όνειρο αληθινό,
θέλω κι εγώ φτερά, η γη με μάρανε,
άλλο, τον κόσμο τους, δεν τον μπορώ.

Μέρες που έκλαψα, μέρες που ξέχασα
γιατί ξημέρωσα στον κόσμο αυτό,
μέρες αβάσταχτες, μέρες απρόσωπες,
τόσα παράπονα πού να τα πω.

Νύχτες παιδεύομαι και ονειρεύομαι
πως γίνομαι πουλί κι όλο πετώ,
νύχτες σταυρώνομαι κι ελευθερώνομαι,
ψυχή ανάλαφρη, στον ουρανό.

Θαλασσινά πουλιά, μαζί σας πάρτε με,
να γίνει τ’ όνειρο αληθινό,
θέλω κι εγώ φτερά, η γη με μάρανε,
άλλο, τον κόσμο τους, δεν τον μπορώ.