Πόσα όνειρα χάνουν τον δρόμο,
πόσες λέξεις δεν βρίσκουν φωνή,
πόσα χέρια μ’ αγγίζουν στο ώμο
κι εγώ μόνος ξυπνάω το πρωί.

Κάποτε μου `λεγες όμορφη που `ναι η ζωή.

Πόσοι δρόμοι στοιχειώσαν στον χάρτη,
πόσα ψέματα γίναν γιορτή,
πόση δύναμη χάνει το δάκρυ
δίχως λόδο όταν πέφτει στη γη.

Κάποτε μου `λεγες όμορφη που `ναι η ζωή.

Όμορφη που `ναι η ζωή μας,
πάνω σε ράγες κυλάει
κι η φωτισμένη ψυχή μας
μες στο παζάρι αμήχανη χαμογελάει.

Πόσοι φίλοι ξανά δεν βρεθήκαν,
πόσα χείλη δεν νιώσαν φιλί,
πόσοι όρκοι αιώνιοι δοθήκαν
και χαθήκαν σε μια στιγμή.

Κάποτε μου'λεγες όμορφη που είναι η ζωή.

Πόσα βήματα σβήσαν στην άμμο,
πόσα σύννεφα γίναν βροχή,
πόσα μάτια κοιτάζουν επάνω
μα εδώ κάτω ξυπνάει το γιατί.

Κάποτε μου `λεγες όμορφη που `ναι η ζωή.