Σαν πληγή από σουγιά κατακόκκινη βαθειά,
αγάπη κάθετη μου χαρακιά.
Τατουάζ σε κουβαλώ, σε χαϊδεύω, σου μιλώ,
αγάπη στην παράνοια κυλώ.

Γιατί ξέρω καλά
από λάθη πολλά σ’ έχω χάσει,
μια συγγνώμη και δυο κι εκατό
να σου πω τι θα αλλάξει.
Όσο κι αν σ `αγαπώ δε θα `ρθω
να σε βρω αν δε σκοτώσω
τον κακό μου εαυτό
που σε πλήγωσε τόσο.

Σαν αδιάκοπη βροχή με χτυπάει η ενοχή,
ας ήταν η ψυχή μου να πλυθεί.
Και με δάκρυα καθαρά, περπατώντας στα νερά
να σου `φερνα ποτάμια από χαρά.

Γιατί ξέρω καλά
από λάθη πολλά σ’ έχω χάσει,
μια συγγνώμη και δυο κι εκατό
να σου πω τι θα αλλάξει.
Όσο κι αν σ `αγαπώ δε θα `ρθω
να σε βρω αν δε σκοτώσω
τον κακό μου εαυτό
που σε πλήγωσε τόσο.