Έχω ζήσει σ’ ένα άλλο άστρο,
σ’ άλλη εποχή,
τ’ άδειο σπίτι πλέει σαν καράβι
μέσ’ στην ομίχλη.

Κάθε πρωί στέκετ’ εκεί,
νεκρός ο αγέρας,
κάθε πρωί φεύγει από `κεί
χλωμός ο πατέρας μου.

Πάει στον παράδεισο,
πάει σε μιαν άβυσσο
χωρίς να τον δω,
μέσ’ στα δωμάτια,
ψέμμα, αλλά μάταια
να σβήσω τα ίχνη.

Έχω ζήσει σ’ ένα άδειο σπίτι,
μέσ’ στους κισσούς,
έχω βρεθεί σ’ απαλά κρεβάτια,
σ’ έρημους κήπους.

Κάθε πρωί πέφτει η πάχνη
πάνω στα πάντα,
κάθε πρωί έρχεται η λύπη
και παίρνει τη μάνα μου.

Φεύγει στην έρημο,
σε κόσμο κι έρημο,
θέλεις να τη δω,
μέσα στη στάχτη της
ψάχνω τα λάθη της
που τα `χω ξεχάσει.

Έχω ζήσει σ’ ένα άλλο άστρο,
σ’ άλλη εποχή.