Θα πάρω τον ανήφορο σ’ ενούς βουνού τη ράχη
να κάτσω να συλλογιστώ στης ξενιτειάς τα πάθη.

Η ξενιτειά `χει βάσανα και το ψωμί πικρό `ναι
δε δροσερεύγει το νερό, ζεστό, φαρμακερό `ναι.

Σε ποιον να πω τα βάσανα που σύρνω στη ζωή μου
που `ναι μακριά οι φίλοι μου, αλάργο οι δικοί μου.

Τα λόγια δεν είναι γλυκά απ’ τη ματιά τσ’ αγάπης
άχι, παντέρμη ξενιτειά, πολλά φαρμάκια τα `χεις!