Κάνω να βγάλω μια φωνή : `'Σταθείτε αρματωμένοι''
στη γης τη ματωμένη !
Του θάνατου αδερφόποιτοι, ποιος δαίμονας σας σφίγγει
για σκοτωμό; `'-μα και πνοή μου λείπει και λαρύγγι.

Αλί μου, αδέρφια των πουλιών, απέραντος ο Χρόνος
κι απέραντος ο Πόνος!
κ’ μένα η καλοσύνη μου φαντάστη, -πλάνα ιδέα!-
Να `σουνα, Πόνε κι `Ανοιξη, στερνός και τελευταία.

Σκλάβο κι αφέντην έσμιξα στον αψηλόν αθέρα
αδέρφια ενού Πατέρα,
μαίδε Πατέρας πουθενά μαίδε και κάλλιοι τόποι.
Διπλά και τρίδιπλα ορφανοί και γελασμένοι ανθρώποι!