Mε δακρυσμένα πάλι μάτια
ελπίδες κι όνειρα κομμάτια
πίσω απ’ τα μαύρα σου γυαλιά
στ’ αδιέξοδα σου μονοπάτια.

Για ποιας αγάπης ψευδαισθήσεις
μπόρεσες να τον αγαπήσεις
σ’ αυτή την βία τη φρικτή
ψάξε για πόρτα ανοιχτή.

Όλα τα βλέπεις πάντα ίδια
από τον φόβο μην χαθείς,
από την στέγη κεραμίδια
πέφτουν και ψάχνεις να σωθείς.

Στα χέρια σου είναι να ξεφύγεις
να δραπετεύσεις να κρυφτείς,
όσο το νήμα ξετυλίγεις
απ τον λαβύρινθο να βγεις.

Άσε τι λέει η καρδιά σου
ο φόβος σου και η ντροπή σου,
άνοιξε πάλι τα φτερά σου
δεν είναι λύση η σιωπή σου.