Πως μου λείπουν οι μέρες,
οι παλιές μου Δευτέρες
που ήταν όλα απλά...
η γωνίτσα η μικρή μου
κι η ζακέτα η πλεκτή μου
που μυρίζει μαμά.

Μου `χες πει να προσέχω
και να μάθω ν’ αντέχω,
να `μαι πιο δυνατή,
μα δε μου `πες τι κάνω
όταν όλα τα χάνω
και δεν είσαι εκεί.

Ξέρω... μεγαλώνω.... μα δε με πειράζει,
ό,τι με φοβίζει το `χω πια πετάξει
κι ένα μόνο τρέμω, μήπως δεν προφτάσω
«σ’ αγαπάω» να πω και να σ’ αγκαλιάσω, μαμά...

Και περάσαν τα χρόνια,
δε μυρίζει η κολώνια,
ήρθαν άλλοι καιροί...
μα η δική σου εικόνα
στης καρδιάς το χειμώνα
δεν μπορεί να χαθεί.

Θεέ μου, θα `θελα τόσο
να σε δω, να σε νιώσω
άλλη μία φορά,
να κρυφτώ στη σκιά σου,
να σου πω ένα «γειά σου,
σ’ αγαπάω μαμά»...

Ξέρω... μεγαλώνω.... μα δε με πειράζει,
ό,τι με φοβίζει το `χω πια πετάξει
κι ένα μόνο τρέμω, μήπως δεν προφτάσω
«σ’ αγαπάω» να πω και να σ’ αγκαλιάσω, μαμά...