Πεθαίνουν οι καλύτεροι και μόνο οι σάπιοι μένουν
Φεύγουν οι ομορφότεροι το πνεύμα μας μαραίνουν
Καταραμένοι ποιητές οι στίχοι σας νεφέλες
Ματαίως ζουν οι σαρωτές μοιάζουν ψυχές θλιμμένες
Πεθαίνουν οι καλύτεροι οι ποιητές της θλίψης
Και ζουν οι αθλιότεροι εκπρόσωποι της σήψης
Μυσταγωγία σκοτεινή η απαγγελία των στίχων
Και εμπειρία οδυνηρή η ενσάρκωση των ήχων
Πεθαίνουν οι καλύτεροι αυτοί που είχαν μέλλον
Και ζουν οι αναξιότεροι δίχως να έχουν μέλλον
Καταραμένοι ποιητές απάγκιο στον εφιάλτη
Άρμα του σκότους απ’ το χθες ασ'την τη μνήμη ασ'τη
Πεθαίνουν οι καλύτεροι αυτοί που δεν προλάβαν
Να δούνε τη μαυρήτερη αυγή αυτοί δε μεταλάβαν
Καταραμένοι ποιητές σε τούτη τη μπαλάντα
Ματαίως ζούνε οι σαρωτές δε φτάνουν τα σαράντα
Νέοι πεθαίνουν μα έχουνε τη ωριμάδα γέρων
Μαζί και σκοτεινάδα
Γεματοι εκλάμψεις θαυμαστές οι όμορφοι πως φεύγουν
Οι όμορφοι πως φεύγουν.