Απομακρύνεστε με πλατιά βήματα
και μ’ αφήνετε πίσω μοναχό μου.
Μα την ίδια στιγμή
είναι τα λόγια σας λειψά και με καλείτε.
Γεμίζει ο χώρος, σαλεύουν ριγηλά
οι καμπύλες που γίναν
μουσική.
Μένω και πάλι κι αφουγκράζομαι
το χτύπο τής καρδιάς μου.
Μα βιάζομαι ξανά να σας προφτάσω
κι είναι που εσείς
μ’ έχετε κιόλας υποψιαστεί,
επιβραδύνετε το βήμα σας
κι ακούτε άφωνοι τα ίδια σας τα μυστικά
που έχουν ανοίξει και αγλαϊστεί
στη ζεστασιά τής προσδοκίας,
καθώς συστελλόμαστε και διαστελλόμαστε
μες στην ισόρροπη αρμονία μας
μαχόμενοι συγχρόνως και φιλιούμενοι.