Είσαι άπειρη κι είμαι πεπερασμένος.
Χωρίς εσένα είμαι φθαρτός,
χωρίς εμένα δεν υπάρχεις.
Η σάρκα σου από ουρανό,
φυλλωσιά πολύβουη το κορμί μου.
Αντίλαλος μουσικής εσύ,
εγώ δονούμενη κιθάρα.
Κι όχι απ’ τη μια εσύ, απ’ την άλλη εγώ,
αλλά εσύ κι εγώ στην εξαφάνιση
και την ολοκλήρωσή μας σε ένα.
Όταν στέκεσαι δίπλα μου, δεν είσαι εσύ,
γίνεσαι εσύ μες στη μετατροπή σου σ’ εμένα.
Μαζί είμαστε το φθαρτό και το άφθαρτο
μες στην απόλυτη ετερογένειά μας.