Το μεγάλο παιδί το αγαθό το πιστό
που ήταν όλος καρδιά καλοσύνη,
αν κι Εβραίος πάει να βρει τον Χριστό
στων ψυχών που τη λεν βιβλική τη γαλήνη.

Μελετούσε τα ιερά της φυλής του τα βιβλία
ποιητής και σοφός ο Γιωσέφ Ελίγια.
Μια Ρεβέκκα του αγνή και την έψελνε αγία
σα Δαυίδ σε μιαν άρπα γλυκιά.

Σε χωριό μακρινό ήταν δάσκαλος, ξένο
κι έρμο η αρρώστια τον χτύπησε εκεί
στην Αθήνα τον φέρανε ζωντανό πεθαμένο
για να σβήσει σε μια κλινική.

Στην κοιλάδα που λεν Ιωσαφάτ πάει η ψυχή του
το Χριστό π’ αγαπούσε πάει τώρα να βρει.
Ήταν μέρα Σαββάτου ιερή, το κορμί του
το σκεπάσανε με σεντόνι μακρύ.

Τ’ άλλο βράδυ μεσάνυχτα φαναράκια κρατώντας
κι ο Ραβίνος να λέει και να λέει
τον επήραν σκιές στο σκοτάδι γλιστρώντας
τον επήραν και πάνε οι Εβραίοι.