Τώρα το μόνο που μου μένει
(αναχωρητής σε έκσταση) είναι να μιλώ
χωρίς κανένα φόβο να σε χάσω.

Τα λόγια θάλλουν, αντηχούν μες στο κενό,
αιωρούνται
ανάμεσα σε μένα που μιλώ
και τη βαθιά την πύλη που σωπαίνει.

Επιστρέφοντας γίνονται πουλιά,
συνάζουν στις φτερούγες τη σιωπή σου
που όλο και πιο πειθήνια τη ρουφώ,
ιριδίζουν οι φλέβες μου
κι αναδύομαι ολόφωτος
απ’ την ανυπαρξία.