Σε καλώ με όλα τα ονόματα
και γίνεσαι τραγούδι. Ανεβαίνεις
μέσα απ’ τα δέντρα και κυματίζεις
στα φυλλώματα.
Σε κράζω μ’ όλες τις φωνές της ποίησης
- τι προσποίηση πέρ’ απ’ την αφή
και την άμεση
συνομιλία της ψυχής !
Σε τυλίγω στην ομίχλη και τους ίσκιους σου,
μακριά από τα έφηβα μάτια του ήλιου,
στη νυχτερινή σου σκοτεινότητα,
στον απόμακρο οραματισμό σου,
με το κορμί σου κλειστό,
και το πρόσωπο σφραγισμένο,
πέρ’ απ’ την οικειότητα της απλής ζωής,
μυστήριο που περιέχει
την πληρότητα του θανάτου
όπως
οι προφητικές νεφέλες
τον κεραυνό.