Ο ψίθυρος μέσα μου πυκνώνει
σαν τη βροχή πάνω απ’ τη μοναξιά του δάσους.
Εσύ με σκεπάζεις, εσύ με ποτίζεις, εσύ με ραίνεις
κι οι ανατριχίλες περπατούν σα γυμνοσάλιαγκοι
ανοίγουν άγρια στόματα,
σπάζουν τα χαλινά, με σέρνουν

με χωνεύουν μες στην υποταγή σου.