Με πήραν τα ποτάμια, μ’ έφεραν εδώ
στα μαυρισμένα δάχτυλα των εργοστασίων.

Ξέχασα πια την καλημέρα του χωματόδρομου,
το τυλιγμένο στα χοντρά δάχτυλα τσιγάρο.
Δεν έχω καιρό μήτε για τραγούδια.

Κι είμαι της βρύσης το νερό στην άσφαλτο
που νοσταλγεί να τρέξει στο χλωρό ρυάκι.