Μετέωρη στον ήλιο σε μια στιγμή ισορροπίας.
Το μπράτσο ανυψωμένο μέσ’ απ’ την τρυφερή μασχάλη.
Χαμογελάς με λαμπρά δόντια στο ζενίθ του μυστικού σου κόσμου
εικόνα που φλέγεται σαν μετάξι
στον υγρό αμφιβληστροειδή.

Μισομπερδεύεις τις λέξεις.
Στα μάτια σου μικρές κόκκινες χορεύτριες οι πυρκαγιές
κι οι ώμοι σου λεπτοί
σε ανεπαίσθητες κινήσεις μουσικής
μεταδίδουν τους αόρατους κυματισμούς
στις τρυφερές λαγόνες σου.

Αγγίζω τα φλεγόμενα μέλη σου κι ανάβουν εκρήξεις
σε μυστικές σπηλιές.