Ηλιόγερμα στον ουρανό
κι αγέρας βουίζει στο στενό...
Βουίζει καημό, βουίζει ερημιά,
αγάπης βουίζει αποθυμιά.

Ετούτη η στάχτη κι η νοτιά
μπήκε απ’ τη στράτα την πλατιά,
πέρα, όπου πηγαίνουν μόνες
του τηλέγραφου οι κολόνες,

κι έδιωξε - πριν απ’ τη βραδιά -
τα λίγα που έπαιζαν παιδιά
(Το `να με τα δεκανίκια),
που έπαιζαν με τα χαλίκια....

Φυσάει, και - πέρα απ’ τη γωνιά -
μαζεύει η πύκνα, η σκοτεινιά
το χαμηλό μας το στενό
πλακώνει σύννεφο βουνό.

Και, σε προσκέφαλα αγκαλιές,
εσύ άρρωστος γι’ αμυγδαλιές
μυγδαλιές καμαρωμένες
και στο σύννεφο γραμμένες

εσύ άρρωστος γι’ αμυγδαλιές
και για προσκέφαλα αγκαλιές...
Να πλάγιαζες, σαν τα παιδιά,
στη γούβα μέσα στην ποδιά.

Γειτονόπουλα αντικρινή,
που αναμερούσες το σκαμνί,
και τον ποδόγυρο σφιχτά
τραβούσες ως τα γόνατα,

που να βγεις με τον αγέρα
να σου πω μια καλησπέρα!
- καλησπέρα σαν το μέλι,
που η γιαγιά σου δεν τη θέλει!

Φυσάει, φυσάει απ’ τη γωνιά....
Νωρίς αδειάζει η γειτονιά,
κι η θύρα κλειεί στο μαγαζί
που συχνομπαίναμε μαζί,

η θύρα κλειεί στο μαγαζί
κι ο αέρας ογραίνει απ’ το κρασί,
και τις κλειδωνιές δαγκώνει
της νοτιάς το χελιδόνι,

κλαίει για κάρβουνο το χώμα
και για μάγουλα το στόμα,
κλαίνε οι πλάκες για μαγκάλι
και το μάγουλο γι’ αγκάλη...