Τα βράδια τρίζουν τα σκαλοπάτια
ξυπνώ και νομίζω
πως γύρισες κι ανεβαίνεις την ξύλινη σκάλα/
σηκώνομαι να σε χαιρετίσω
όμως η σκάλα άδεια
τα σκαλοπάτια τρίζουν μόνα τους
συνήθισαν
το βάρος της απουσίας.


Άδεια η πλευρά σου στο κρεβάτι
σαν ν’ άνοιξε καταπακτή και σε κατάπιε
χαϊδεύω το σεντόνι
για να βρω τον μηχανισμό που την ανοίγει
για να έρθω να σε βρω
μα μόνο την παγωνιά του νιώθω
καθώς αγγίζω το λευκό
που δεν λέει να πάρει χρώμα
όσο και να το χαϊδεύω.
Που δεν λέει να πάρει χρώμα
όσο και να το παρακαλώ.