Κι απόψε άναψα ξανά
στη θύμησή μου μια φωτιά
όλη δικιά της.
'Ηταν αδιάκοπη μιλιά
στα χείλη μου άλλη μια φορά
ο ψίθυρος που ηχεί
από το όνομά της.

Γιατί να με χτυπάει ο αγέρας
της λησμονιάς της που φυσάει
κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ’ αγαπάει.
Κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ΄αγαπάει.

Πάει καιρός που είμαι εδώ
με το παράθυρο κλειστό
και κλειδωμένο.
Συνέχεια κάνω μπρος να βγω
να ανασάνω ουρανό
μα δεν μπορώ
μιλάει το απωθημένο.

Γιατί να με χτυπάει ο αγέρας
της λησμονιάς της που φυσάει
κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ’ αγαπάει.
Κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ΄αγαπάει.

Όμως αυτή η επιμονή
δίνει κουράγιο κι αντοχή
να συνεχίσω.
Όταν μπροστά μου θα βρεθεί
για να μου δώσει το κλειδί
ας είμαι εκεί
προτού αποχωρήσω.

Γιατί να με χτυπάει ο αγέρας
της λησμονιάς της που φυσάει
κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ’ αγαπάει.
Κι αντί να βγω στο παραθύρι μου
σκέφτομαι ακόμα αν μ΄αγαπάει.