Σα χορός αρχαίας τραγωδίας
Στον κυκλώνα μιας θερμής θητείας
Σα ρυθμός που αρχίζει και τελειώνει και τα κύτταρα μου ελευθερώνει
Σα λυγμός που βγαίνει από τα στήθη μπες στης μοναξιάς το παραμύθι
Σαν ρομφαία που τρυπάει τα στίφη κόψε τα δεσμά από τα πλήθη
Κι έμεινες να παίζεις μόνη Αντιγόνη πίσω απ τον χορό
Βγήκαν της αυγής τα φώτα
Μα σαν πρώτα τίποτα δε μένει σταθερό
Σα χρησμός σαν αίνιγμα σα θαύμα
Μ’ ένα εκ γενετής παλιό μου τραύμα
Είμαι αητός που θέλει να πετάξει πέρα απ του καιρού την άγρια τάξη.