Είναι αργά,
την ιστορία μας κοιτώ,
τη γράφω όπως θέλω εγώ,
εσύ να με παρακαλάς και μια ματιά μου να ικετεύεις,
είναι αργά,
στα όνειρα τα βραδινά,
ρόλους αλλάζουμε συχνά,
εγώ να λέω θα το σκεφτώ
κι εσύ να λες πως με λατρεύεις.

Εξαιτίας σου, από το βράδυ ως το πρωί,
όλη και όλη μου η ζωή, η αγωνία σου,
εξαιτίας σου, πληρώνω γιατί αγαπώ,
πεθαίνω μάλλον παρά ζω, μες στη λατρεία σου,
κι αν η καρδιά μου η τρελή, πάντα νικάει τη λογική,
είναι εξ αιτίας σου.

Είναι πρωί,
κι η ανάμνησή σου η κοφτερή,
κομμάτια απ’ τη λογική
και κάποια άλλα απ’ την καρδιά ακόμα μια φορά ενώνει.

Είναι πρωί, πότε θυμάμαι τα παλιά,
τότε που είμαστε αγκαλιά,
και πότε τα σημερινά, κι ο χωρισμός μας με ματώνει