Να’ ταν ο ουρανός χαρτί κι η θάλασσα μελάνι
να γράψω τα σουσούμια σου και πάλι δε με φτάνει.
Από τα πόδια βάνω αρχή, βγαίνω στην κεφαλή σου
να γράψω τα παινέματα απού `χει το κορμί σου.
Αν πω ογιά την κεφαλή τη γλάστρα τη γυαλένια
απού φορεί τα γιασεμιά κι είναι ξεφουντωμένα.
Αν πω για τα μαλλάκια σου που `ναι σαν το μετάξι
κάθε σου τρίχα γίνεται μαχαίρι να με σφάξει.
Αν πω και για τα φρούδια σου τσι στρογγυλές καμάρες
όντε γυρίσω και σε ιδώ με πιάνουν λιγομάρες.
Αν πω και για τα μάθια σου τα σκιζαμυγδαλάτα
απού `ναι μέσα κούρατα και ζάχαρη γεμάτα.
Αν πω και για τα μάγουλα τσι κούπες τσι γυαλένιες
απού `χουνε τσι ροδαριές κι είναι ξεφουντωμένες.
Αν πω και για τα χείλη σου τα μερτζανοβαμμένα
Θε μου και να τα φίλουνα να βάφανε κι εμένα.
Αν πω και για τα ντόντια σου τα πυκνοφυτεμένα
άγγελος από τον ουρανό τα φύτευγε ένα ένα.
Αν πω και για τη γλώσσα σου την αηδονολαλούσα
απού την είχαν τα πουλιά σκοπούς και κελαηδούσαν.
Αν πω για το πιγούνι σου το φαρφουρί φλιτζάνι
στην πόλη και στη Βενετιά μάστορας δεν το κάνει.
Αν πω για τα βυζάκια σου τα Καστρινά λεμόνια
απού `ναι ολοστρόγγυλα και άσπρα σαν τα χιόνια.
Αν πω για το κορμάκι σου πελεκητή κολώνα
όποιος σε πάρει δε γερνά ποτέ ντου στον αιώνα.