Της ζωής η σιταρήθρα
στου καημού τις θημωνιές
οι χαρές μια δαχτυλήθρα
και οι λύπες μας βροχές.

Τώρα πια το όνειρό μας
στην καρδιά μας χώρεσε
και στο μαύρο τον καιρό μας
τ’ άσπρα πάλι φόρεσε.

Σ’ είχα δει στα όνειρά μου
σαν τον ήλιο να γελάς
είσ’ αγέρας στα φτερά μου
μες το αίμα μου κυλάς.

Κατεβαίνω στην πορεία
ψάχνω μήπως και σε βρω
γράφουμε την ιστορία
μα δεν έχουμε καιρό.

Όχι τώρα πάλι λέμε
δυνατά για ν΄ακουστεί
με το δάκρυ μας που κλαίμε
το φεγγάρι θα λουστεί.

Ανυπάκουοι κι ωραίοι
στις καινούριες απειλές
γίναμε μουσαφιραίοι
μες τον τόπο μας μου λες.

Σ’ ένα δρόμο όλ’ οι δρόμοι
θα μας βγάλουνε να δεις
δεν τελειώσαμε ακόμη
όσα αρχίσαμε εμείς.