Είναι μέρες που η καρδιά μου
ούτε καν στα όνειρά μου δεν ανοίγει,
λες και γύρισε την πλάτη
στη ζωή και στην αγάπη
κι έχει φύγει.

Στη σιωπή έχω ταιριάξει
στα τηλέφωνα έχω πάψει ν’ απαντάω.
Έχω ανάγκη να με χάσεις,
να κρατάω αποστάσεις κι όπου πάω.

Κρύφτηκα απ’ τον κόσμο κι από σένα
κι από λάθη περασμένα, κρύφτηκα
και τι κέρδισα απ’ την ώρα που σε όλους μέχρι τώρα ανοίχτηκα;
Κρύφτηκα και τι κέρδισα κοντά σου που τυφλά μες στη φωτιά σου ρίχτηκα;
μη ρωτήσεις που γυρίζω,
ούτε εγώ δεν το γνωρίζω, κρύφτηκα.
Κάπου μ’ έχει παρασύρει
συντροφιά μ’ ένα ποτήρι
η μοναξιά μου.

Δε σ’ ακούω, δεν υπάρχεις,
ούτε θέλω να ξανάρθεις πια κοντά μου.
Και μ’ αρέσει που μιλάω με τον τοίχο και γελάω
με τη σκέψη
ότι δε θα μου απαντάει
κι αν πω κάτι που πονάει, θα τ’ αντέξει.