Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύχτες φορτωμένες βαριές αναμνήσεις
θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι αναπότρεπτα ταξίδια.
Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι κάτι σταμάτησε μέσα μου
μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη, μπορώ να διακρίνω μια μάσκα χλωμή κι ολότελα ξένη.

θα `ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου και σύντροφο.
Φίλε: Αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο
εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.