I
Αυγή πρωτανοιξιάτικη στην άπλα της θαλάσσης,
ανάκουστα διανέματα στη φυλλωσιά της λεύκας.
Σε φυλλοκάρδια εφηβικά της προσδοκίας λαχτάρα.
Ακράταγα τα ψυχωμένα κι άψυχ’ αναμένουν

ξανά το μέγα κάλεσμα για τον αιώνιον κύκλο.
Μα δε βολεί να κινηθούνε, σάμπως καρφωμένα,
τ’ αψήλου οι γλάροι και το φως, του μάκρου τα καΐκια
και στη στεριάν οι μέλισσες, ο αέρας, τα παιδάκια
και πίσου από τα μέτωπα, χαμηλωμένα, η σκέψη,

γιατί τα πλάκωσε η σκλαβιά και τα `σκιαξε η φοβέρα.
Μα στα κατάβαθα βουλκάνος βόγκει και φρουμάζει
κι αλιά στον Αίτιο, που κρατάει την Πλάση καρφωμένη.

II
Δεν ακουμπάς, μαγιάτικε ουρανέ, στη γη σου κάτω!
Μόλις, γαλάζια θάλασσα, την αμμουδιά σου αγγίζεις.
Πίσου απ’ τ’ αγέρινα βουνά οι αγέρηδες σταθήκαν.
Στου γλάρου τα σπαθόφτερα κρεμάστηκεν η σφαίρα

και πάει τ’ αψήλου φεύγοντας στην απεραντοσύνη.
Στη χώρ’ αυτήνε θα `πρεπε θεοί να κατοικούνε
και τον ανθό της Αρετής να θρέφ’ η ουράνια δρόσο...
Ραγιάδες τηνε κατοικούν και ξένοι την πατάνε,
μοναδικό της φυτρ’ ο φλόμος, που ξερνάει φαρμάκι.

Που `σαι καρδιά, που `σαι σπαθί και που `σαι, Βελουχιώτη;